Longrevalidatie Merem #3 | Week 2

Deze week ziet mijn rooster er al heel anders uit dan vorige week. Alle testen en onderzoeken maken plaats voor sporten/bewegen en het opstarten van andere therapie vormen. Op voorhand leek dit me wel spannend, want zoveel beweging heb ik lang niet gehad. Maar ook nu besluit ik alles over mij heen te laten komen. Hoe deze week is verlopen lees je hieronder!

Maandag 19 juli

Gisteravond kwam ik weer terug in Hilversum. Zo’n weekendje thuis vliegt voorbij, het zijn tenslotte maar 2 nachtjes en maar 1 volle dag. Toch was het fijn, deed het me goed en ga ik ook weer met een goed gevoel terug naar Hilversum. Benieuwd en nieuwsgierig naar deze tweede week en wat ik hierin mag leren, ervaren en doen.

Vandaag is vrij rustig, zowel op de afdeling als op mijn rooster. Er zijn momenteel veel mensen in de groep die een lang weekend hebben en dus pas gedurende de dag / avond terugkomen. Dit is één van de opties voor na 5-6 weken. Ik begin de dag met het uitvoeren van de nog 2 resterende onderdelen van de maximale krachttest en vervolgens heb ik mijn eerste fitness uurtje staan. Heel spannend is het niet, maar intensief wel. Ik doe nu 2 oefeningen voor mijn benen en 2 voor mijn armen/schouders. Grote spiergroepen trainen dus en later komt hier nog fietsen/loopband bij. De hele ochtend zijn mijn longen al onrustig en dit merk ik ook enorm tijdens het trainen. Alles raakt geprikkeld en ik hoest flink (blijft altijd een beetje ongemakkelijk in deze coronatijd). Gelukkig kan ik na de trainen lang uitrusten want ik heb pas om 15.00u mijn volgende afspraak: de longarts. M’n longen besluiten vandaag niet verder te escaleren en dat is ook weleens fijn (en onverwacht).

Bij de longarts bespreken we een hoop en het is een fijn gesprek. Zo gaan we opstarten met het blazen van een peakflow (simpele blaasmeting) om op bepaalde momenten meer inzicht te krijgen wat voor vorm van benauwdheid het kan zijn, ga ik wekelijks een longfunctie blazen, zie ik de longarts wekelijks en ga ik mijn basis puffer van de maximale dosis verlagen naar 3 keer per dag. Dit ondanks dat ik al de hele week rommelende longen heb, want het is goed om te kijken of ik met minder ook functioneer (hoe minder hoe beter). En zo niet, hoe vervelend ook, is het wel nuttige informatie wat er dan precies gebeurt en welke problemen er ontstaan. Ze zijn hier tenslotte altijd stand-by dus hier durf je die gok wel te nemen.

Verder genoot ik vandaag van het fijne weer en zat ik veel te rusten op het balkon met een puzzelboekje. Het voelde zelfs bijna een beetje aan als vakantie, als je het rooster even vergeet haha. Positief signaal dus, want ik voel me goed op mijn gemak hier en ben simpelweg zo blij dat ik met een heel team mag ontdekken wat wel en niet werkt, ook als dat met vallen en opstaan gaat.

• 

• 

• 

Dinsdag 20 juli 2021

Wanneer de verpleegkundige vanmorgen op de deur klopt, geef ik aan dat ik vannacht wakker heb gelegen van oor- en keelpijn aan de linkerkant. Het voelt ook een beetje dik aan en ’t is in ieder geval erger geworden dan het was. Dit betekende dus dat ik me weer even moest melden op het ochtendspreekuur van de verpleegkundige. Hier werd ik vervolgens weer gezien door de longarts en werd besloten dat we het even zouden aankijken hoe het zou ontwikkelen. Vervolgens haalde ik mijn medicatie op bij de apotheek en stond er een nieuwe activiteit op de planning: de ontspanningsgroep. Dit is een vorm van creatieve therapie waarbij je tijdens een creatieve activiteit ook praat over hoe je lichaam voelt, wat je ervaart en of je tegen bepaalde dingen aanloopt. Denk hierbij aan hoe je ademhaling voelt terwijl je gefocust bezig bent. Ik was niet helemaal in de “mood” toen ik begon maar uiteindelijk leverde deze sessie een mooi en emotioneel gesprek op. Bijzonder om te mogen ervaren!

In de middag staat er verder alleen nog een afspraak bij de diëtiste en daarna heb ik de middag vrij. Dat komt niet goed uit, want ’s avonds heb ik iets leuks op het programma staan. Een uitje! Ik ga namelijk samen met een studiegenootje die in dit revalidatiecentrum (op een andere afdeling) haar fysiotherapie stage loopt, een hapje eten hier in de buurt. Helaas eindigt dit etentje door rokers bij het tafeltje naast ons in een fikse astma aanval, waarbij ik ter plekke moet puffen om weer wat lucht te krijgen. Helaas werkt deze maar kort en vertrekken we snel na ons toetje terug naar het revalidatiecentrum. De rest van de avond heb ik nog veel last en heb ik de nodige pufjes nodig om uiteindelijk in slaap te vallen. Ook voer ik samen met mijn groepsleden nog wat ademhalingsoefeningen uit (hoe tof dat je elkaar zo probeert te helpen)!

• 

• 

• 

Woensdag 21 juli 2021

’s Morgens word ik gewekt door een verpleegkundige waaraan ik vertel over gisteravond. Ik vertel nog enigszins trots hoe ik de ademhalingsoefeningen heb gedaan, goed heb gekeken wat mijn lichaam nodig heb en dat het goed gekomen is. De verpleegkundige dacht hier echter héél anders over (haha!) want ik had me gisteravond na het diner eigenlijk gewoon gelijk moeten melden. Ze willen het liefst álle momenten vangen waarin ik klachten heb, alles om die puzzel steeds een beetje verder te kunnen leggen. Dus ja, ik voelde me natuurlijk wel een beetje stom dat ik hier niet zelf aan had gedacht maar zal het in het vervolg natuurlijk braaf doen als het nodig is haha (Ja, ECHT!).

Met rommelige longen begin ik aan een best drukke ochtend, te beginnen met een uurtje fitness, vervolgens een groepseducatie van de longverpleegkundige en daarna intake bij de oefentherapeut. Het verloopt prima, maar na de lunch stort ik volledig in. Ik duik m’n bed in voor een dutje die ik écht even nodig heb. Gelukkig voel ik me daarna ook weer wat beter en ga ik naar de laatste afspraak van de dag: een afspraak bij een longverpleegkundige. Hier bespreken we zaken we aan kunnen werken of waar aandacht aan besteed moet worden, wordt gecheckt of ik mijn puffers met de juiste techniek inneem (geslaagd!) en wordt de peakflow meter aan me uitgelegd. Door ’s morgens en ’s avonds vóór en na je medicatie te blazen in deze meter, kunnen we inzicht krijgen in mijn “normaal” en naar veranderingen door bijvoorbeeld verslechtering. Hiermee proberen we dus weer wat extra inzicht te krijgen, want ook bij benauwdheid kun je het inzetten om te meten. Ook deze verpleegkundige blijkt al duidelijk ingelicht te zijn over het gesprek van deze ochtend. Ze vertelt me nogmaals duidelijk wat en wanneer ik aan de bel moet trekken. Ik merk nu al dat ze me hier echt wel door hebben en mijn eigenwijze dan wel zelfstandige gedrag in het vizier hebben. Gelukkig gebeurt hier alles met een lach, maar ze zorgen wel dat de boodschap overkomt. Echt heel goed, de zorg.

Na het diner heb ik nog een leuk uitje staan. Tim komt namelijk deze kant op voor het wekelijke bezoekmomentje, maar we besluiten op pad te gaan én Bowie komt mee. Super leuk! Ik laat me informeren door mijn groepsleden voor een leuke plek met een ruim terras (dus minder kans op rokers dichtbij). We belanden op vliegveld Hilversum, waar we genieten van het zonnetje en rondvliegende zweefvliegtuigjes. Gelukkig gaat het nu goed dus verloopt de avond zonder problemen. Het is echt even fijn om zo nu en dan van het terrein af te zijn, zodat je je ook even mens voelt. Maar daarnaast ook om te ervaren dat dingen weer kunnen en lukken, voor een stukje vertrouwen in je lichaam.

• 

• 

• 

• 

Donderdag 22 juli 2021

“Goedemorgen, gaat alles goed?” vraagt de verpleegkundige tijdens de ronde over onze afdeling. Ik lig nog lekker in bed, want kan vandaag rustig aan doen en roep vrolijk “Goedemorgen, ja hoor!”. Ik verwacht dat ze weer verder loopt maar nu vraagt de verpleegkundige of ze toch even binnen mag komen. Het blijkt dezelfde verpleegkundige als gisteren te zijn die per se even wilde checken hoe het ging. Ze geeft aan dat ik me morgenochtend sowieso nog even moet melden op het spreekuur voordat ik het weekend in ga, aangezien mijn longen nog wat rommelig zijn na de astma aanval van dinsdag. Het is onwijs fijn, dat er zo wordt meegedacht en ik begin inmiddels een beetje over het drempeltje heen te stappen en deze hulp te (leren) accepteren.

Tijdens een gesprek met maatschappelijk werk bespreken we waar ik graag aan zou willen werken in deze 10 weken, want vanmiddag wordt het daadwerkelijke behandelplan “opgesteld” binnen alle behandelaren en worden de verschillende doelen en daarbij behorende therapieën bepaald. Mocht ik dus nog bepaalde focuspunten hebben, dan kan ik dat in dit gesprek aangeven. Omdat ik pas aan het eind van de middag de tweede afspraak van de dag heb staan, besluit ik samen met een groepsgenoot naar de inloopmiddag te gaan van een creatief clubje. Hier vermaak ik me een uurtje door een armbandje te maken en vervolgens pak ik nog even mijn rust. Ik heb tenslotte straks een beweegmoment staan in een groep en het schijnt erg leuk te zijn.

Ik sta niet echt te springen om om 16.15 uur nog te gaan sporten vandaag, maar ik houd me vast aan het feit dat het erg leuk schijnt te zijn. Dat bleek ook echt zo te zijn, want tijdens deze les doen we een soort middelbare school gym-achtige spellen en ik word direct fanatiek. Dit resulteert in dat ik me vooral niet heb gehouden aan de rode draad van deze les: grenzen aanvoelen, herkennen en érkennen. Dus aanvoelen wanneer je even een stapje terug moet doen en niet door je fanatisme juist een paar stapjes teveel zetten. Ik heb de grootste lol in een partijtje, geniet enorm van deze manier van bewegen met elkaar en dat dit ook gewoon lukt (ook al is het iets te enthousiast, dat blijkt later vanzelf) is een stapje vooruit in het terugwinnen van het vertrouwen in mijn lichaam.

Eenmaal nèt in slaap gedommeld, word ik wakker met een astma aanval. Hoogstwaarschijnlijk als reactie op dat enthousiasme van me tijdens de beweeggroep. Ik besluit nu ook braaf te zijn en ook al is het 00.00 uur, te bellen naar de verpleegkundige (nachtdienst) om het even te melden en te overleggen. Het nemen van m’n pufjes volstaat nu, maar ik val helaas pas laat weer in slaap.

• 

• 

Vrijdag 23 juli 2021

Laatste dag van week 2 alweer, de tijd vliegt hier echt om! Ik begin de dag wat moeizaam wanneer ik om 6.30 uur al wakker word na 3,5 uur slaap. Ik besluit maar in m’n badjas over de gang te sluipen en een kopje thee te halen. Rond 8.00 uur komt de verpleegkundige weer langs voor de wekronde en komt ze ook vandaag weer even checken hoe het met me is na vannacht. Trots vertel ik natuurlijk dat ik vannacht overlegd heb 🙂 Zoals afgesproken meld ik me op het inloopspreekuur bij de longverpleegkundige en longarts, waarbij we even kijken naar hoe deze week verlopen is en of we voor het weekend nog wat moeten aanpassen. Ik krijg wat tips omtrent welke (extra) medicatie wanneer te gebruiken en het blijkt nu al dat de peakflow meter die ik eerder deze week kreeg om te gaan gebruiken, veel inzicht geeft. Zo daalde deze waarde duidelijk bij de astma aanval vannacht en herstelde deze ook weer na de pufjes. Dit past dan ook echt bij een astma aanval. Zodoende kan ik gaande wijs  beter onderscheid maken tussen astma klachten en bijvoorbeeld een ademontregeling.

Gelijk na het spreekuur ga ik naar de fitness, wat sportmoment 4 van deze week betekent. I mean, hoe goed is dat! Dat dat me zou lukken voor de eerste keer had ik misschien niet verwacht. Dat het toch lukt komt mede doordat er natuurlijk heel gedoseerd wordt getraind, gelijk een leermomentje dus ook voor thuis. Dat een stapje terug qua zwaarte en de hoeveelheid oefeningen ervoor kan zorgen dat je juist vaker kunt trainen.

De laatste afspraak van vandaag is het bespreken van het (globale) behandelplan en -doel, bij dit gesprek is Tim ook welkom. Het blijkt dat mijn inzicht in mijn probleem en doelen eigenlijk identiek zijn aan wat de behandelaren hebben gesignaleerd en bedacht. Kortom, we liggen op één lijn waar we aan gaan werken en dat is natuurlijk heel erg fijn!

• 

• 

• 

Opnieuw een uitgebreid verslag van alweer de tweede week, maar het is wel zo leuk om de week als geheel te kunnen (terug) lezen vind ik zelf. Nu weer fijn het weekend thuis genieten en dan op naar week 3, time flies!

SOCIALS | FB | INSTA | PINTEREST | BLOGLOVIN’ | YOUTUBE